Met deze weblog willen we allerlei leuke, grappige en bijzondere gebeurtenissen met jullie delen. Wil je op de hoogte blijven van onze werkzaamheden op de school en in het ziekenhuis? Geef je dan op voor de nieuwsbrief! Je kunt hiervoor een mailtje sturen naar: [email protected]
Night market
Elke eerste vrijdagavond van de maand vindt er in Ladybrand, een plaatsje vlak over de grens in Zuid-Afrika, de “Night Market” plaats. Wel zin in een uitje, besluiten we om er samen met vrienden heen te gaan. En dat blijkt groot succes! Heerlijk eten en een hoop gezelligheid. We ontmoeten een heleboel nieuwe mensen die allemaal hun eigen verhaal hebben. De meesten werken als vrijwilliger in Zuid Afrika of Lesotho en we merken al snel een klik. Afgelopen maanden wilden we de markt weer bezoeken, maar daar kwam helaas iets tussen…..
Onverwachtse thuiskomst
In de nacht van donderdag 28 op vrijdag 29 mei is Vincents oma plotseling overleden. Dat was een hele schok omdat ze, hoewel ze al 92 was, lichamelijk nog gezond was. Na wat telefoontjes met de verzekeringsmaatschappij blijken ze voor ons de heen- en terugvlucht naar Nederland te vergoeden, zodat we bij de begrafenis aanwezig kunnen zijn. Meteen de koffers gepakt en zaterdag zitten we opeens in het vliegtuig naar Nederland, een rare gewaarwording. Het is goed om bij de begrafenis te kunnen zijn en om familie weer te kunnen zien. We kunnen ook erg genieten van alle luxe in Nederland – bij de AH zo’n beetje alle soorten hagelslag inslaan – en proberen het maar een beetje als een “vakantie” te zien. In Lesotho hebben we immers pas in december vakantie. Na twee weken vliegen we weer terug naar Maseru en het is goed om weer terug te zijn!
Night market
Elke eerste vrijdagavond van de maand vindt er in Ladybrand, een plaatsje vlak over de grens in Zuid-Afrika, de “Night Market” plaats. Wel zin in een uitje, besluiten we om er samen met vrienden heen te gaan. En dat blijkt groot succes! Heerlijk eten en een hoop gezelligheid. We ontmoeten een heleboel nieuwe mensen die allemaal hun eigen verhaal hebben. De meesten werken als vrijwilliger in Zuid Afrika of Lesotho en we merken al snel een klik. Afgelopen maanden wilden we de markt weer bezoeken, maar daar kwam helaas iets tussen…..
Onverwachtse thuiskomst
In de nacht van donderdag 28 op vrijdag 29 mei is Vincents oma plotseling overleden. Dat was een hele schok omdat ze, hoewel ze al 92 was, lichamelijk nog gezond was. Na wat telefoontjes met de verzekeringsmaatschappij blijken ze voor ons de heen- en terugvlucht naar Nederland te vergoeden, zodat we bij de begrafenis aanwezig kunnen zijn. Meteen de koffers gepakt en zaterdag zitten we opeens in het vliegtuig naar Nederland, een rare gewaarwording. Het is goed om bij de begrafenis te kunnen zijn en om familie weer te kunnen zien. We kunnen ook erg genieten van alle luxe in Nederland – bij de AH zo’n beetje alle soorten hagelslag inslaan – en proberen het maar een beetje als een “vakantie” te zien. In Lesotho hebben we immers pas in december vakantie. Na twee weken vliegen we weer terug naar Maseru en het is goed om weer terug te zijn!
Sneeuw in Thaba Tseka
Na onze terugkomst in de hoofdstad merken we direct dat het een stuk kouder is vergeleken met twee weken geleden. Aangezien het in Thaba Tseka - wat zo’n duizend meter hoger ligt dan Maseru - altijd een paar graden lager is, maken we ons op voor een heuse Afrikaanse winter. En inderdaad, wanneer we de bergen inrijden zien we de eerste sneeuw liggen. Het zijn de resten van de neerslag die de afgelopen week is gevallen… dat hebben we dus gemist. Lang hoeven we niet te wachten, want een paar dagen later, als we ’s ochtends uit het raam kijken, is Paray bedekt onder een witte deken. De Basotho vinden het koud maar prachtig, en zijn zelfs een beetje trots. Phoolo, één van Vincents collega’s, staat erop om samen onder werktijd een sneeuwpop te maken. “You’re not leaving this place before you made an African Snowman!” Het resultaat van ons gezwoeg wordt met foto’s vastgelegd.
Post ophalen
Yes! De track-en-trace van TNT geeft aan dat er een pakketje van onze familie is aangekomen! Omdat we niet kunnen wachten op de stroopwafels, drop en Donald Duck rijden we direct naar het postkantoor. Helaas is het inmiddels 4 uur, en de postkantoor medewerker geeft aan dat het te laat is om te kijken of er een pakketje ligt. “Maar jullie zijn toch gewoon nog open?” De medewerker geeft geen krimp, en we druipen teleurgesteld af. De volgende dag probeert Vincent het vol goede moed nog een keer. Hij laat zijn paspoort zien ter identificatie (ook al weet iedereen hier wie die blanke dokter en leraar zijn). “Heb je het roze ticket ook meegenomen?” vraagt de medewerker van gisteren. Dat is een briefje wat in de postbus van het ziekenhuis wordt gelegd als er een pakket is wat niet in de postbus past. Ik leg hem uit dat ik geen roze ticket heb, maar wel een track-en-trace, en dat ik daarom zeker weet dat het pakketje hier is aangekomen. “Helaas, zonder het roze ticket kan ik niet voor je kijken…” Na nog een tijdje aandringen begin ik de moed te verliezen. Ik wil net weglopen als de volgende klant, achter mij, iets in het Sesotho naar de medewerker roept. Ik begrip er niks van, maar de medewerker neemt alsnog mijn paspoort aan en tovert het pakketje binnen mum van tijd tevoorschijn. De klant achter mij, een man op leeftijd, draait zich om naar mij en zegt: “Ik was vroeger soldaat in het leger, en vertelde hem (wijzend naar de medewerker): als mij in die tijd iets gevraagd werd, salueerde ik en deed wat er van me gevraagd werd.” Goh, dat had blijkbaar indruk gemaakt! Ik bedank hem hartelijk en verlaat het postkantoor… met het pakketje onder mijn arm.
Na onze terugkomst in de hoofdstad merken we direct dat het een stuk kouder is vergeleken met twee weken geleden. Aangezien het in Thaba Tseka - wat zo’n duizend meter hoger ligt dan Maseru - altijd een paar graden lager is, maken we ons op voor een heuse Afrikaanse winter. En inderdaad, wanneer we de bergen inrijden zien we de eerste sneeuw liggen. Het zijn de resten van de neerslag die de afgelopen week is gevallen… dat hebben we dus gemist. Lang hoeven we niet te wachten, want een paar dagen later, als we ’s ochtends uit het raam kijken, is Paray bedekt onder een witte deken. De Basotho vinden het koud maar prachtig, en zijn zelfs een beetje trots. Phoolo, één van Vincents collega’s, staat erop om samen onder werktijd een sneeuwpop te maken. “You’re not leaving this place before you made an African Snowman!” Het resultaat van ons gezwoeg wordt met foto’s vastgelegd.
Post ophalen
Yes! De track-en-trace van TNT geeft aan dat er een pakketje van onze familie is aangekomen! Omdat we niet kunnen wachten op de stroopwafels, drop en Donald Duck rijden we direct naar het postkantoor. Helaas is het inmiddels 4 uur, en de postkantoor medewerker geeft aan dat het te laat is om te kijken of er een pakketje ligt. “Maar jullie zijn toch gewoon nog open?” De medewerker geeft geen krimp, en we druipen teleurgesteld af. De volgende dag probeert Vincent het vol goede moed nog een keer. Hij laat zijn paspoort zien ter identificatie (ook al weet iedereen hier wie die blanke dokter en leraar zijn). “Heb je het roze ticket ook meegenomen?” vraagt de medewerker van gisteren. Dat is een briefje wat in de postbus van het ziekenhuis wordt gelegd als er een pakket is wat niet in de postbus past. Ik leg hem uit dat ik geen roze ticket heb, maar wel een track-en-trace, en dat ik daarom zeker weet dat het pakketje hier is aangekomen. “Helaas, zonder het roze ticket kan ik niet voor je kijken…” Na nog een tijdje aandringen begin ik de moed te verliezen. Ik wil net weglopen als de volgende klant, achter mij, iets in het Sesotho naar de medewerker roept. Ik begrip er niks van, maar de medewerker neemt alsnog mijn paspoort aan en tovert het pakketje binnen mum van tijd tevoorschijn. De klant achter mij, een man op leeftijd, draait zich om naar mij en zegt: “Ik was vroeger soldaat in het leger, en vertelde hem (wijzend naar de medewerker): als mij in die tijd iets gevraagd werd, salueerde ik en deed wat er van me gevraagd werd.” Goh, dat had blijkbaar indruk gemaakt! Ik bedank hem hartelijk en verlaat het postkantoor… met het pakketje onder mijn arm.